Something in dutch

Eventjes in het Nederlands

Ik kan niet schrijven.

Ik kan niet schrijven en ik word er retemoe van. En ik probeer het wel. En ik doe m'n best, echt waar. Ik probeer te laten zien dat ik meer ben dan gewoon een vriendelijk klompje trauma. Ik ben meer dan een slachtoffer of overlever of student of queer persoon. Dit zijn wel allemaal onderdelen van me, maar in de eerste plaats ben en blijf ik mens. En dat wil ik ook laten zien. Ik wil mijn perspectieven en wat ik heb geleerd van/over mijn ervaringen delen.

Maar godverdomme wat ben ik moe zeg. En dat mag ook, of course. Als je kijkt naar alles wat ik heb meegemaakt in de tijd en op de leeftijden die ik toen had. Ik ga hier niet zielig lopen doen, maar het is al impressive dat ik leef, dus ik mag prima gewoon eventjes moe zijn. Maar dat “eventjes” duurt nu al een tijdje, vind ik dan. En het begint al beter te worden, het begint zelfs al een heel tijdje beter te worden, maar toch. Ik wil weer schrijven. Besef dat even hè, ik WIL weer dingen. Ik wil schrijven en lezen en muziek maken en kunst zien en reizen en zoveel meer. Ik wil weer echt leven, lezers. Want wauw wat heb ik lang niet geleefd. En hey, ik leef de laatste tijd ook echt. Ik heb m'n haar geknipt, ik heb gereisd en ik zet tegenwoordig boundaries als een pro. Ik lees en ik ga naar de film en ik kook zelfs. Ik wil weer dingen, lezers. Man wat heb ik dat lang niet gehad. Ik zit nu in de trein en ik kan oprecht wel janken hierover. En dat is het ding dus. Ik kan oprecht wel janken. En wanneer ik alleen in mn kamer ben, doe ik dat ook. Ik ga nooit een goeie jeugd hebben. En ik ga Mila nooit meer spreken, terwijl ik nog lang niet was uitgepraat met haar. Ik ga nooit meer een kans krijgen om een goeie middelbare school-ervaring hebben. Zo zijn er nog veel meer dingen die in dat lijstje passen. En dat is allemaal niet het einde van de wereld, maar wauw wat doen het pijn. Zo verschrikkelijk veel soms. Helemaal als ik schrijf. De gedachte dat Mil dit nooit zal lezen is al genoeg om me de rest van de dag onder de dekens terug te trekken en te verstoppen voor de hele wereld. Ik heb dat zolang gedaan. Zo vaak ben ik gaan slapen omdat ze in mn dromen nog wel leefde. Het is ondertussen al meer dan twee jaar sinds haar dood en soms leeft ze nog steeds in m'n dromen. Alsof m'n brein gewoon eventjes was vergeten dat ze dood is. En om dan wakker te worden en te beseffen dat het gewoon een droom was, reality hits and it feels like I'm losing her all over again. Maar we moeten gewoon door.

Schrijven is lastig.

En zelfs als ik wat op papier (of nou ja, op scherm) krijg, is dat nooit af. Ik maak een outline en daar ga ik dan al. Want wat is het nut, lieve lezers? Wie leest dit? Okay ik snap wat het nut is, ik oefen met schrijven, publiceren, ik weet dat ik een aantal hele lieve en supporting lezers heb en mijn stem doet er ook toe.

Ik wil niet alleen bestaan, maar echt leven. Iets achterlaten. Misschien is dit te musical-nerdy, maar om de musical Hamilton te quoten: “Legacy. What is a legacy?It’s planting seeds in a garden you never get to see.” Ik wil graag iets betekenisvols achterlaten. Dingen maken. Ik wil weer dingen maken. Dingen schrijven, want verhalen en teksten zijn altijd mijn favoriete dingen geweest om te maken.

En ik ben mezelf nu. Ik heb m'n haar, kleren, geurtje en pronouns precies zoals ik ze wil. Ik ben nog nooit zo erg mezelf geweest als nu en natuurlijk wil ik dan juist m'n stem laten horen en dat alles met mensen delen. Maar ik wil dat ook met mensen delen die er niet zijn. Ik ben wie ik ben vooral door mezelf, maar ook door zoveel mensen en gebeurtenissen in m'n leven. Ik leef nu voor mezelf, zoals dat ook zou moeten. Maar what about de mensen die me een tijdje in leven gehouden toen ik dat zelf niet kon. Sommigen zijn er nog, maar veel toch ook niet. Ik zou er alles voor over hebben om nog één keertje met Mil te praten. En Mila is dan de persoon die ik bij naam noem, maar er zijn ook anderen. Sommigen leven nog, maar we zijn gewoon uit elkaar gegroeid, sommigen leven niet en van sommigen weet ik het niet zeker. Als je dit leest, hoop ik in ieder geval dat je okay bent. En als je niet okay bent, hoop ik in ieder geval dat je niet opgeeft. Voor zo’n lange tijd leefde ik slechts dag bij dag. Elke dag was mn enige doel om het gewoon nog één dagje uit te houden. En dat dan elke dag. En ik ben voorbij dat punt nu. It does get better en ik ben eindelijk blij. Ik ben blij Mil en dat had ik niet zien aankomen, maar jij wel. Mila had er nooit twijfel in dat het uiteindelijk wel goed zou komen met mij, zolang ik nog even volhield. En ik weet zeker dat anderen die mening ook wel hadden, maar zij was een van de eersten en enigen die het ook echt zei. En ze knuffelde me. En ze hield mn hand vast in de les als ze zag dat ik het allemaal even moeilijk vond. En ik weet dat ze dit nooit gaat lezen, maar lieve Mila, ik mis je elke dag en ik hou nog altijd megaveel van je.

Ik probeer te schrijven.

Ik probeer het allemaal van me af te schrijven. Mijn telefoon is 14% terwijl ik dit allemaal in mijn notities-app type, wat een fijne stok achter de deur zet. Ik heb de musical Beetlejuice gezien laatst. In die musical mist het hoofdpersonage, Lydia, haar moeder en gaat haar voor altijd missen, maar dat accepteert ze en ze blijft doorgaan. Ze maakt er het beste van. Ik heb Tessel ten Zweege’s boek "Dat zou jij nooit toelaten" gelezen laatst. Ze is door een absolute hel van een relatie heengegaan, maar ze blijft doorgaan. Ze heeft iets gedaan met al die pijn en angst en woede. Ik wil dat ook. Ik weet dat dat niet moet of hoeft, maar ik wil het. Ik wil helpen. Ik wil delen. Ik wil inspireren en educaten. Ik wil doen. Ik wil maken. Ik wil schrijven. En ik wil dat delen. Ik wil leren van mijn fouten, om zo te verbeteren. Maar om dat te doen moet ik in de eerste plaats wel fouten maken. Ik zal dan moeten schrijven. Maar het is allemaal zo lastig. En pijnlijk. En niemand gaat het toch lezen of delen. Ik zeg niet per se iets nieuws. En ik moet niks. Misschien heb ik toch nog even een dagje nodig, en dan probeer ik het morgen of overmorgen of volgende week weer. Maar voor nu, waar zal ik mezelf nu mee afleiden? Muziek, een podcast, een HBO Max-serie of een film? Of misschien moet ik even gaan shoppen, nieuwe boeken en kleren kopen. Ja, dat lost het probleem van schrijven niet op, maar tenminste voel ik de pijn dan iets minder. Een biertje erbij en mn muziek wat harder zetten, dan voel ik het allemaal niet. Tot 3 uur ‘s nachts, tot ik fysiek ook niet meer kan en in slaap plof van vermoeidheid.

Zo, weer een dag overleefd. Morgen weer.

Maar ik wil weer schrijven.

Ik wil meer doen met al deze pijn blijven zitten. De pijn blijft sowieso wel hangen, of ik nou blijf zitten of weer dingen ga doen. Ik wil ook meer doen. Maar ik weet even niet zeker of ik dat kan. Ik probeer het toch steeds weer. Ik doe m'n best. En dat is alles wat maar kan doen. Gewoon mn best doen en hopen dat het goed genoeg is.

Ik ga weer schrijven.

Althans, dat probeer ik. Ik probeer mezelf niet te erg te pushen en alles gewoon beetje bij beetje te doen, zodat het niet te overweldigend wordt. Het gaat dus op een wat lager tempo, maar langzamerhand gaat het in ieder geval wel. Dus dank voor het lezen, en tot de volgende post <3.

Omg you read the whole thing

Or maybe you didn't. However, you at least scrolled to the end and I appreciate that too. Thank you so much for clicking on the post. If you'd like to receive updates about the site and leave comments down here, or just support me in general, you can hit the subscribe-button in the right corner of your screen. This is my ninth post on here already, and to be honest I'm proud as hell of it. Of this whole thing really. And again, so grateful you're reading and I hope you have a great rest of your day!