Blauwe ogen

Voorwoord

Dit is geen kunst in mijn ogen. Dit is geen opiniestuk of gedicht of... Ik weet niet precies wat dit is, maar ik weet wel dat ik wilde schrijven. Dat ik dit moest schrijven. Ik begin de woorden te vinden om dit verhaal te vertellen. En ik vind het belangrijk dat ik stappen zet om over mijn gevoelens te leren schrijven en dat te publiceren. Ik heb een stem en die mag prima gehoord worden. Zelfs als ik geen helderblauwe ogen als reactie krijg.

Blauwe ogen

Sanne en Sammi zijn een leuk koppel.

Iedereen vindt ze schattig, want ze zijn zo schattig samen. Zo lief voor elkaar. Zo zacht.

Als het allemaal goed gaat. Als ze met anderen zijn.

Sammi houdt van Sanne.

Tenminste dat denken we allemaal. Want ze vinden elkaar toch wel aantrekkelijk? Hun namen lijken op elkaar, beginnen allebei met een "S" en hebben vijf letters. Dat vinden ze toevallig en best schattig eigenlijk. Ze vinden elkaar best schattig eigenlijk. Sammi heeft de mooiste, helderblauwe ogen, waar Sanne wel dagenlang naar zou kunnen kijken.

En ze willen elkaar ook niet kwijt. Nee, ze maken wel vaak ruzie, ruzies waarin Sammis ogen steeds donkerder worden, maar ze willen het niet uitmaken.

En Sanne houdt van Sammi, zelfs als die soms een beetje gemeen is. Het is ook niet Sammi's schuld, want die kan er niks aan doen dat Sanne simpelweg het bloed onder diens nagels vandaan haalt.

Sanne en Sammi zijn niet zo'n leuk koppel.

Wanneer ze alleen zijn.

Sammi wordt vaak boos en zegt gemene dingen tegen Sanne.

Maar Sammi wilt het niet uitmaken, want Sanne is hun beste vriend.

Sanne wilt het niet uitmaken, want die zou niet zonder Sammi kunnen. Alles in Sannes leven draait om Sammi. Het begint en eindigt met Sammi. En toch vindt die alsnog allerlei tekortkomingen van Sannes kant. Elke dag is er wel een nieuw probleem.

Sanne is ook een beetje bang voor Sammi soms. Sammi heeft blauwe ogen, maar als die boos wordt, worden die ogen een stuk donkerder. En dan wordt er gescholden. En vervolgens luistert Sanne naar een monoloog over hoe irritant ze wel niet is. Over hoe erg de kwaliteit van Sammis leven wel niet is sinds Sanne er is. En uiteraard ook over hoe moeilijk het is om van Sanne te houden. Maar ze wilt het toch niet uitmaken. En Sanne is daar dankbaar voor, want ook al is dit geen fijne situatie, het is tenminste wel liefde toch? In ieder geval gaat niemand haar ooit zo goed kunnen tolereren als Sammi.

Iedereen houdt van Sammi. Die is erg geliefd bij vrijwel iedereen in de omgeving. Het zou ook niet anders, Sammi is het toonbeeld van privilege met diens blonde haren, blauwe ogen en huid witter dan sneeuw. Breekt ze regels, dan is dat alleen maar aandoenlijk en in lijn met haar avontuurlijke karakter. Mag iemand haar niet, dan ligt dat aan hen, niet aan Sammi.

Het gaat goed tussen Sammi en Sanne. Dat vertellen ze dagelijks vaak genoeg aan een net iets te groot aantal mensen die net iets te nieuwsgierig zijn naar het eerste en momenteel enige queer koppel van de school. Ze zeggen het zo vaak. En soms geloven ze het zelfs ook wel een beetje.

Sammis vrienden mogen Sanne wel, al is ze best introvert en heeft ze eigenlijk niks met deze mensen in gemeen. Maar Sanne weet dat ze normaal moet doen, want anders gebeurt er misschien iets. Het kan meteen gebeuren, de stekende pijn van Sammis nagels in haar arm of op haar bovenbeen. Maar misschien krijgt ze later, als ze alleen zijn, een stoot of een duw of een schop, misschien zelfs een boek naar d'r kop gegooid. Of de verbale lading aan denigrerende opmerkingen. Want de manier waar op ze zit, soms aan haar wang krabt of hoeveel/hoe weinig ze heeft gezegd, allemaal belachelijke dingen waar iets over gezegd moet worden. Omdat Sammi van haar houdt natuurlijk, die wil gewoon niet dat ze hun als koppel voor schut zet. Of misschien zal het weer de "silent treatment" zijn. Één ding is in ieder geval zeker, die blik. De blik met donkerblauwe, kwade ogen. De blik waardoor Sanne haar eigen partner niet meer kan herkennen. Die blik zal er gegarandeerd onderdeel van zijn.

Sanne mist Sammis helderblauwe ogen. De ogen die ze alleen nog ziet als er anderen bij zijn. Het zal wel aan haar liggen, Sammi is namelijk wel aardig tegen de rest van de wereld.

En soms droomt ze nog wel over de helderblauwe kleur van Sammis ogen. De manier waarop die haar in het begin o zo liefdevol aankeken. Als ze nou gewoon een manier kon vinden om terug te gaan naar die ogen. Om Sammi zo gelukkig te maken als ze bij haar vrienden is. Dan komt het vanzelf wel weer goed. Dan krijgt ze weer die zachte, lieve, schattige partner waar ze verliefd op was.

En dan wordt ze wakker en beseft ze zich dat dat slechts een droom was. Dan moet ze weer aan een nieuwe dag beginnen. Met nieuwe ruzies, geschreeuw en blauwe ogen.

Omfg you read the whole thing

Or maybe you didn't. However, you at least scrolled to the end and I appreciate that too. Thank you so much for clicking on the post. If you'd like to receive updates about the site and leave comments down here, or just support me in general, you can hit the subscribe-button in the right corner of your screen. This is my ninth post on here already, and to be honest I'm proud as hell of it. Of this whole thing really. And again, so grateful you're reading and I hope you have a great rest of your day!